شرکت پانامکو (Panamco) در کشور کلمبیا بزرگترین تولید کننده کوکاکولا در آمریکای لاتین به شمار می‌رود
در سال 1990 ، هشت کارگر این کارخانه کوکاکولا ، توسط شبه‌نظامیان کلمبیایی به قتل رسیدند.
به ادعای آن عده از اعضای اتحادیه (سینال ترینال) که جان سالم به در بردند ، کوکاکولا شبه‌نظامیان را اجیر کرده بود.
کارلوس کاستانو رهبر وقت گروه شبه‌نظامیان راستگرای افراطی موسوم به (گروه متحد دفاع از خود) در آن ایام در
کلمبیا بود. گروه مزبور حدود 12 هزار چریک مسلح دارد و نامش در آمریکا در فهرست سازمان‌های تروریسی به ثبت
رسیده است. این گروه برنامه قتل اعضای اتحادیه را اجرا می‌کرد.
اقتدار گروه‌های شبه‌نظامی باعث شده تا اجرای عدالت در کلمبیا تقریبا غیرممکن شود.
اتهامات مبنی بر نقش داشتن مدیران شرکت کوکاکولا در این حادثه از آنجا قوت گرفت که بر اساس گزارشات ،
امکان دسترسی شبه‌نظامیان به کارخانه کوکاکولا بدون اطلاع و اخذ تایید از شرکت کوکاکولا غیرممکن بود.
پس از این واقعه در سال 1996 رؤسای کمپانی کوکاکولا ، دستور قتل «ایسیدرو سگوندو گیل» رهبر اتحادیه
کارگران کارخانه بطری پرکنی این کمپانی در شهر کارپای کلمبیا در دروازه ورودی این کارخانه به خاطر اعتراض به کشتار
کارگران اعتصاب کرده کوکاکولا ، را صادر کردند.
طبق شکوائیه تسلیم شده در دادگاه های فلوریدا ، شرح ماجرا چنین است:
در ساعت ۸:۳۰ صبح روز پنجم دسامبر سال ۱۹۹۶ ، سر و کله یک جوخه شبه نظامی دست راستی از واحدهای
«نیروهای متحد دفاع شخصی کلمبیا» درکنار دروازه کارخانه بطری پرکنی کوکاکولا در شهر کارپا پیدا شد.
«گیل» ، یکی از اعضای هیأتِ اجرایی اتحادیه ، نزدآنان رفت تا ببیند چه می خواهند . شبه نظامیان به روی وی آتش
گشودند و او ، در حالی که به طرزی مرگبار زخمی شده بود ، بر زمین افتاد.
یک ساعت پس از کشتن «ایسیدرو سگوندوگیل» ، نیروهای شبه نظامی ، یکی از رهبران اتحادیه را از خانه اش
ربودند ؛ اما وی موفق به فرار شد و به شهر "بوگوتا" گریخت.
در ساعت ۸ شب ، شبه نظامیان به دفاتر اتحادیه ریختند ، وسایل را نابود کردند و ساختمان را به کلی در آتش
سوزاندند و تمام اسناد و مدارک اتحادیه را از بین بردند.
روز بعد ، این گروهِ تا دندان مسلح ، وارد کارخانه بطری پرکنی شدند ، کارگران را فرا خواندند و تا ساعت چهار بعدازظهر
به آنان مهلت دادند تا از اتحادیه استعفا دهند.
" ادگار پائز " که در ماه نوامبر به ایالات متحده رفت تا از اعضای اتحادیه های آنجا برای حمایت از شکوائیه اش
درخواست پشتیبانی کند ، چنین به خاطر می آورد:
«شبه نظامیان گفتند اگر استعفا نکنید،دچار همان سرنوشتی خواهید شد که بر سر «گیل» آمد،یعنی کشته خواهید شد».
جای تعجب نیست که اعضای اتحادیه دسته جمعی ، استعفا دادند.
تعدادی از کارگران نیز از ترس بی درنگ ، کارشان را رها کردند.«ادگار پائز» و همکاران کارگرش در کارخانه بطری پرکنی کوکاکولا در شهر کارپا کلمبیا ، پس از قتل رهبر اتحادیه به مدت
بیش از ۴سال تلاش کردند دولت را بر این وا دارند تا علیه مسئولان این جنایت اقدام کند. ولی در عوض ، برخی
از این کارگران خود را پشت میله های زندان یافتند ، در حالی که قاتلان آزاد شدند.
در تحقیقات بعدی توسط وزارت دادگستری کلمبیا ، مدیرمسئول کارخانه و مدیر تولید ، به همراه یکی از رهبران
شبه نظامیان دستگیر شدند. هر چند که هر سه نفر ، بعداً بدون طرح هیچگونه اتهامی علیه آنان ، آزاد شدند.
قتل های مزبور نه اولین قتل هایی بود که در کارخانه های کوکاکولا رهبران اتحادیه را هدف قرار می داد و نه آخرین
قتل هایی از این دست.
در سال ۱۹۹۴ نیز ، دو نفر از فعالین اتحادیه ، به نام های «خوزه داوید» و «لوئیس گرانادو» در «کارپا» به قتل رسیدند.
که در آن موقع نیز ، شبه نظامیان خواهان استعفای کارگران از اتحادیه بودند.
در سال ۱۹۸۹ نیز ، «خوزه آولینو چیکانو» ، یکی از فعالین اتحادیه در کارخانه کوکاکولا در شهر «پاستو» کشته شد.
در سال ۲۰۰۱ نیز ، باز در جریان مذاکرات بین کارخانه و اتحادیه ، «اسکار داریو سوتوپولو» ، یکی از رهبران اتحادیه در
کارخانه کوکاکولا در شهر «بوکارامانگا» به قتل رسید و آنگاه که اتحادیه این جنایات را محکوم کرد ، رئیس امور امنیتی
کارخانه ، رهبران اتحادیه را متهم به ترور و شورش نمود و در پی آن ، پنج نفر دستگیر و به مدت شش ماه حبس شدند.
در 2002 ، "آدولفو مونیرو" نیز کشته شد. "هیل" و "مونیرو" هر دو عضو اتحادیه صنفی (سینال ترینال) بودند.
همکاران سابق "ایسیدرو هیل" اکنون مخفی زندگی می‌کنند.
ماجرای «کاریپا» با مرگ "ایسیدرو هیل" تمام نشد. همان شب ، آنها دفتر اتحادیه را به آتش کشیدند و رئیس اتحادیه
را مجبور به ملاقات با "کالیچه" (یکی از فرمانده‌های شبه‌نظامیان کلمبیا) کردند و پس از تهدید توسط کالیچه مبنی بر
کشتار اعضای اتحادیه ، همه اعضا به سرعت برای حفظ جانشان استعفا دادند و بدین شکل اتحادیه برچیده شد!
پس از این اتفاق جمعی از کارگران کوکاکولا ادعا کردند که رؤسای محلی این کمپانی برای تهدید ، ترساندن و کشتن
کارگرهایشان از جوخه‌های مرگ شبه نظامی استفاده می‌کنند.
نمونه مشابه جنایت کارگران توسط کوکاکولا،نیز درسال1970 در"گواتمالا" اتفاق افتاد که در جریان آن تعدادی از اعضاء
حزب کارگری شرکت کوکاکولا در "گواتمالا" به طرز مشکوکی به قتل رسیده بودند.
اتحادیه (سینال ترینال) در دادگاه میامی علیه کوکاکولا طرح دعوی کرد.
کمپانی به اجیر کردن و یا تحریک شبه‌نظامیان به قتل ، شکنجه ، بازداشت غیر قانونی و سرکوب اعضای این اتحادیه
به طریق گوناگون متهم شد.
قاضی "خوزه یی مارتینز" در سال2001 مسئول رسیدگی به پرونده شکایت شد. قاضی مارتینز که معروف به جانبداری از
مؤسسات بزرگ بود ، همزمان ، سابقه مشاوره و دفاع از این مؤسسات را داشت. او در آن زمان همچنین گزارشگر
رادیویی باشگاه ورزشی (میامی هاریکینز) را به عهده داشت که از حمایت مالی پر و پا قرص کوکاکولا برخوردار بود.
مارتینز کمپانی کوکاکولا را از اتهامات وارده مبرا دانست.
اگرچه این پرونده 4 سال در جریان بود ، ولی سرانجام بی‌نتیجه مختومه شد.
کارگران که متقاعد شده بودند مقامات دولت کلمبیا نمی توانند ویا نمی خواهند مرتکبان جنایت را تسلیم عدالت کنند،
بر آن شدند تا برای کمک گرفتن به خارج سفر کنند.
به این ترتیب ، اتحادیه «سینال ترینال» کلمبیا ، همراه با «کارگران متحده صنایع فولاد آمریکا» و «صندوق
بین المللی حقوق کارگران» (ILRF) در ژوئیه ۲۰۰۱ علیه کوکاکولا و « شرکت نوشابه های غیر الکلی پان آمریکن »
( بزرگترین شرکت بطری پرکنی نوشابه های غیرالکلی در آمریکای لاتین ) و « ببیداس ای آلیمنتوس » ( متعلق به
«ریچارد کربی» از شهر «کی بیسکین» درایالات متحده ) که کارخانه بطری پرکنی کوکاکولا در شهر کارپای کلمبیا را اداره
می کند ، شکوائیه ای به دادگاه های ایالت فلوریدا در ایالات متحده تسلیم کردند.
این پرونده سه شرکت نامبرده را به مشارکت در قتل «ایسیدرو سگوندو گیل» ،رهبر اتحادیه ، متهم می کند.
در بهار سال ۲۰۰۲ ، در پی قتل های پی در پی رهبران اتحادیه در معدن «دروموند» ، «کارگران متحدِ صنایع فولاد» ایالت
متحده رسماً هیأتی را به کلمبیا فرستادند. هیأت مزبور با رهبران «کنفدراسیون متحد کارگران کلمبیا» ملاقات کردند
و پس از آن ، دو اتحادیه مزبور ، به همراهی «صندوق بین المللی حقوق کارگران» مصمم شدند تا شکوائیه ای را
علیه شرکت کوکاکولا و شرکت های بطری پرکنی آن تسلیم دادگاه های ایالات متحده نمایند.
یکی از اهداف بیان شده این پرونده حقوقی ، استمرار فشار بر روی دولت های کلمبیا و ایالات متحده آمریکا برای
گردن نهادن به حقوق تضمین شده اتحادیه ها و کارگران تحت کنوانسیون های «سازمان بین المللی کار» و
«توافقنامه ژنو» درباره حقوق بشر است.
اما ، علاوه بر این ، اتحادیه های کلمبیا مایلند که اجرای عدالت درباره مسئولین قتل ها را نیز شاهد باشند.
«ادگار پائز» ، در این باره ، چنین توضیح می دهد:
«ما برآنیم که از دخالت ابر شرکت های فراملیتی در کشمکش های داخلی این کشور ، نقاب برگیریم.
نیل به این هدف نیازمند محکمه ای قضایی در خارج این کشور است،زیرا در کلمبیا،با مجرمان این جنایات با اغماض
برخورد می شود.
در این مورد خاص ، از جمله مسئولان جنایات ، شرکت کوکاکولا ست. اما آنها تنها شرکتی نیستند که سیاست های
ناقض حقوق بشر را دنبال می کنند. [ مهرداد (خلیل ) شهابی ]
جنبش کارگری کلمبیا،برای متوقف ساختن موج قتل های فعالان اتحادیه ها که بیش از یک دهه به درازا کشیده است،
شکوائیه فوق را کانون استراتژی جدید خود قرار داد.
اتحادیه ها به این باور رسیده اند که همکاری های بین المللی جنبش کارگری تنها ساز و کار باقی مانده برای آنان جهت
رویارویی با قدرت ابرشرکت ها است که از دید آنان ، محرکان سرکوب اتحادیه ها و ذینفع در نتایج حاصله هستند.
در این راه ، اتحادیه های کارگری مستقر در ایالات متحده ، به نحو روز افزونی ، خود را مایل به همکاری نشان داده اند.
در ۱۹ نوامبر ۲۰۰۱ ، «جیمز هوفا» رئیس اتحادیه«تیمسترز» در مقابل «موزه جهان کوکاکولا» در آتلانتای ایالات متحده
به «ادگار پائز» کلمبیایی پیوست و اعلام کرد:
«اتحادیه ما به عنوان نماینده اکثر کارگران کوکاکولا در سطح جهان ، خواهان آن است که کوکاکولا خشونت
علیه کارگران را متوقف کند».
در این میان ، شرکت ها مسئولیت دست داشتن در خشونت و اجبار را رد کرده اند.«رافائل فرناندز»،سخنگوی کوکاکولا
تأکید دارد که شرکت کوکاکولا دارای یک قالب رفتاری است که خواستار احترام به حقوق بشر است ! «پابلو لارگاچا» ،
سخنگوی کوکاکولا در کلمبیا نیز اصرار می ورزد که «در کلمبیا ، کارخانه های بطری پرکنی کاملاً از شرکت کوکاکولا
مستقل هستند.
شرکت بطری پرکنی «ببیداس ای آلیمنتوس» می گوید که در پیشگیری از اقدامات شبه نظامیان ، کاری از دستشان
بر نمی آمد چون آنان مسلح بودند.
«ریچارد کربی» آمریکایی مالک کارخانه ، به خبرنگاری می گوید: «ما از آنها استفاده نمی کنیم.آنها ازما استفاده می کنند،
هیچکس به شبه نظامیان نمی گوید چکار کنند»!
اما ، طبق شکوائیه ، «آریوستو میلان موسکوئرا» مدعی بوده است که «وی به شبه نظامیان دستور داده بود که
کار متلاشی کردن اتحادیه را انجام دهند».
کارگران این حرف او را باور دارند زیرا وی سابقه همسویی با شبه نظامیان را دارا بود.
«ادگار پائز»می گوید نه فقط مدیران کارخانه مسئولیت آنچه را که اتفاق افتاد برعهده داشتند ، بلکه کارخانه کوکاکولا
به وضوح از آنچه روی داد ، نفع برده است. او می گوید «در زمان مرگ گیل ، ما در حال مذاکره با شرکت ببیداس بودیم
و داشتیم پیشنهادهایی را به آنها ارائه می کردیم.
بعد از به قتل رسیدن «گیل» ، شرکت دیگر هرگز با اتحادیه مذاکره نکرد.
بیست و هفت کارگر ، از دوازده قسمت مختلف ، کارخانه و منطقه را ترک کردند.همه کارگران مجبور بودند برای حفظ
جانشان ، از اتحادیه استعفا دهند. به این ترتیب ، اتحادیه کاملاً از هم فرو پاشید.
به جای کارگران ماهری که بین ۳۸۰ تا۴۰۰ دلار در ماه حقوق می گرفتند و کارخانه را ترک گفتند ، شرکت کارگران جدیدی
را با حداقل حقوق ۱۳۰ دلار در ماه استخدام کرد.
همچنین به مدت دو ماه ، شبه نظامیان درست بیرون دروازه های کارخانه چادر زده و آنجا را ترک نمی گفتند. کوکاکولا هیچگاه
از این بابت به مقامات دولتی شکایتی تسلیم نکرد».
تحریم شرکت آمریکایی کوکاکولا در ایتالیا
به گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی در رم ، در 1383/08/20 شمسی ، ( 10 نوامبر 2024 ) گروهی از نمایندگان
پارلمان ایتالیا خواستار تحریم محصولات شرکت آمریکایی کوکاکولا به علت اجرای سیاستهای ضد کارگری
و متهم شدن به مداخله در قتل کارگران شعبه این شرکت در کلمبیا شدند.
پس از تحریم محصولات کوکاکولا در یک منطقه شهر رم که روز سه شنبه آغاز شد شش نماینده چپگرای مخالف
دولت ایتالیا در دیدار با "ادگار هائز ملو" رییس اتحادیه کارگری کلمبیا ، خواستار اجرای فراگیر طرح تحریم این شرکت
آمریکایی شدند.
به گزارش خبرگزاری آنسا ، "ملو" در یک مصاحبه مطبوعاتی در شهر رم گفت: 49 کارگر زن و مرد شرکت کوکاکولا در کلمبیا
در یکسال گذشته توسط شبه نظامیان کشته و 117 نفر نیز بازداشت شدند. وی با متهم کردن مسئولان این شرکت
آمریکایی به ارتباط با این وقایع ، دلیل کشتار ، بازداشت ، اخراج و تهدید کارگران را مجبور کردن آنان به استعفا خواند.
"ملو" با اعتراض به سیاستهای ضد کارگری شرکت کوکاکولا ، خواستار تحریم جهانی محصولات کوکاکولا شد که مورد
حمایت گروهی از نمایندگان پارلمان ایتالیا قرار گرفت.همچنین وی،ادعای مسئولان شرکت کوکاکولا مبنی براینکه کارگران
در درگیری بین گروه های مسلح کشته شده اند را رد کرد و مدعی وجود ارتباط این شرکت با شبه نظامیان مسلح شد.
رییس اتحادیه کارگری کلمبیا در سفر خود به ایتالیا ، در شهرهای دیگر این کشور نیز برای تحریم محصولات کوکاکولا
مذاکراتی را با مقامهای محلی انجام خواهد داد.
منابع: